Gabriella
KIRSTIN SITEUR SPEELT GABRIELLA
“Het lijkt wel of ik vastzit in een onzichtbare cel”
Gabriella zingt in het dorpskoor, misschien wel vooral om weg te zijn bij haar gewelddadige man Conny. Ze probeert het geweld zoveel mogelijk te voorkomen door zich te voegen naar de eisen die Conny aan haar stelt. Hier blijkt ze echter nooit aan te kunnen voldoen. Haar situatie grijpt Daniel dusdanig aan dat hij een lied voor haar componeert ‘Gabriellas Sång’. Hiermee stimuleert hij haar om weer te gaan geloven in de kracht die in haar zit, om voor zichzelf te kiezen en regie te nemen over haar eigen leven.
Het lied gaat over de onverwoestbare, veerkrachtige ziel van de mens. Het vertolkt wat we waarschijnlijk allemaal op de een of andere manier nastreven; een leven vervuld van betekenis en lef, zonder de beperkingen van angst. Wel geraakt en gevormd, maar niet geknakt door onze verliezen. Het lied herinnert ons eraan dat in ons allen een onverwoestbare kracht ligt, een vuur dat nooit mag doven. Het is de kunst van het steeds weer aanboren van dat wat we meedragen, en anderen uitnodigen dat ook te doen. Leven, niet alleen bestaan, en de wereld tonen wie we werkelijk zijn.