Stille kracht

‘Stille kracht’ noemt ze zichzelf. In de procesbegeleiding van de leidinggevenden in haar organisatie ontmoet ik haar. In korte tussentijdse gesprekken word ik telkens door haar geraakt, ik weet niet precies waardoor. Ze vertelt over hoe ze de film ‘As it is in heaven’ met een groep mensen vertaald heeft naar een musical. Hoe de gelaagdheid van het verhaal haar aanmoedigt in haar dagelijkse leven. Ik word nieuwsgierig en zie dat ik één van de momenten van optreden zou kunnen gaan. Het komt niet uit, mijn agenda is te vol, maar iets maakt dat ik graag ga.

We komen aan bij een 50 jaar oud protestants kerkgebouw. De ramen zijn dichtgeplakt, het podium, de stoelen, verlichting en geluid staan klaar. We worden welkom geheten door gastvrije vrijwilligers. Het is even schakelen, ik had niet goed gelezen. Dacht dat we naar een theater zouden gaan, niet naar een kerk. Het voelt als een kerk, het publiek als kerkgangers en even voelt het wat ongepast om daar tussen te zitten.

We zitten naast de techniektafel. De jongen naast me is gefocust, zijn panelen bestickerd. Het draaiboek ligt tussen hem en een oudere man in. Ik schat hem 14 en geniet van zijn toewijding.

Even later worden we opgezogen in het verhaal, in de muziek, in de zang. Bij de eerste liedjes voel ik een brok in mijn keel en beginnen tranen te stromen. Ik weet niet precies waarom het zo raakt, hier zijn. Eén van de rollen op het podium is een conservatieve dominee met een vrouw die langzaam loskomt. Ze geniet van zingen, dansen, van het leven. Wil hem meenemen. En hij veroordeelt het als zondig, als slecht. Als ze seks hebben gehad, doet hij de dag erna boete en zegt tegen zijn vrouw ‘Wat gisteren is gebeurd, is nooit gebeurd, hoor je!’. Ze confronteert hem met zijn onoprechtheid, met zijn rigide houding en oordelen. Een gepassioneerde, fantastische actrice. Net zoals mijn collega, de stille kracht. Ze speelt Gabriëlla, een indringende, intense rol.

Als ik in de pauze naar het toilet ga, sta ik in een lange rij met vrouwen. Ik ben niet de enige die geraakt is. ‘Wat doet onze dominee het goed he?’, zegt een vrouw. Ik luister nieuwsgierig: De dominee doet mee. Wie zou dat zijn? Het blijkt de gepassioneerde vrouw van de toneeldominee. In het echt is hij ook haar man. Haar teksten komen nog een laagje dieper bij me binnen. Deze vrouw maakt het verschil tussen je relatie met God en elkaar en dat wat mensen in de kerk ervan gemaakt hebben. Ze laat aan den lijve ervaren wat leven is, liefde, genieten, vergeven, niet oordelen. Er is geen zonde. Je hebt wel een verantwoordelijkheid, over hoe je leeft, hoe je vergeeft, hoe je er iets van maakt, van dit leven.

Het is ook een mooi verhaal, ik kende het van de film. Maar het spel van deze mensen maakt het levensecht. Dit koor, in deze kerk. De verhaallijnen van de hoofdrollen. Zo inleefbaar en echt. Alsof een kerkgemeenschap dit spiegelt op zichzelf en probeert te groeien in verdraagzaamheid, liefde en verbondenheid. In opstaan voor elkaar en oprecht en zorgzaam samen leven.

Het licht gaat aan, de zaal applaudisseert lang en veelvuldig. Ik ook. In gedachten maak ik een diepe buiging. Wat was dit mooi!

Wilma van Esch
8 april 2025
Odiliapeel